"Pchnij mnie kuchennym nożem"11.

Wszystko fajnie, śmiesznie i wcale nie jest głupie, ale....stanowczo za krótkie! xD Rządam części na porządne milion słów xDDD Może Ci się uda ^^ Weeeeny, całuję :*

Überraschung!

8.

W Berlinie byłyśmy już ( a właściwie jak się okazało na miejscu – dopiero) ok. 13:30. Gdzie nie spojrzysz, wszędzie Niemki. Lafiryndy i tapeciary jakich mało!
-Hahaha patrzcie! Klony księżniczek – zażartowała Misterka, ale w tej chwili żadnej z nas do śmiechu nie było.
-To nie jest śmieszne Mist. Popatrz ile „ludzi”. MASAKRA. Ciekawe, gdzie w którym rzędzie od końca będziemy stały – krzyknęła rozżalona Sharon.
-Spoko Maroko dziewczyny. Będziemy stały pod sceną. Ja wam to mówię xD – powiedziałam, po czym z dziewczynami nie zważając na przekleństwa tych (jakże uprzejmych i naturalnych)„dziewczyn” zaczęłyśmy się pchać pod same barierki.

Po 2 godzinach...

-I co? A nie mówiłam? To jest pierwszy krok do pierwszego rzędu – powiedziała.
-Masło maślane.
-Eee? – zdziwiła się Sharon.
-No nie nieważne. W każdym bądź razie nie było tak łatwo tu się dostać, co nie? – dodała inteligentnie Misterka.
-Tak Mist. Ty zawsze wiesz kiedy się odezwać – odpowiedziała Jula.
- "Hallo
Du stehst in meiner Tür
es ist sonst niemand hier
außer dir und mir
okay
komm doch erst mal rein
der Rest geht von allein
in Zimmer 483" – zaczęłyśmy śpiewać i po chwili wszystkie Niemki (o.O – dziwne) dołączyły do nas. (Kto by się tego spodziewał... Jak na koncercie w Warszawie zaczęłam śpiewać chyba DDM z psecem i szatankiem to nikt się nie dołączył... Drewniaki!)
Po kilku godzinach Sharon dostała telefon i jakaś pani kazała nam wyjść z tego tłumu ( To po jaką cholerę tak się tutaj przeciskałam... Po jaką cholerę ćwiczyłam uniki i przepychanki w sklepiku szkolnym, hm? Dopiero po chwili – jaki zaskok xD przypomniałam sobie, że na backstage ciśniemy).
-Uff wyszłyśmy... Łatwiej się tutaj dostać niż wydostać wam powiem – powiedziała Mist.
-Yyy... a nie odwrotnie? – spytałam.
-A nie wiem, może. Co za różnica? Ok. Sharon, gdzie idziemy?
-Ta baba kazała nam wyjść z tłumu i stanąć koło tej kolorowej latarni – zmieszła się.
-Czemu koło latarni? – Jula przewróciła oczami tak, że teraz widać było jej tylko białko -Landryna? Coś mi się z oczami stało…
- Tak nie masz ich. I jaki z tego wniosek? – po chwili jej oczy wróciły na swoje miejsce.
-Nie wiem. Ale już czuję że jest okej – dodała.
-Tak? Aha... Okej... Widzę panią... Dobrze... Okej... Do widzenia – darła się Sharon do słuchawki, po czym zwróciła się do nas – Za mną, załoga!
-Tak jest kapitanie y... yy... yyy... kapitanie Pałeczka! - zarzuciłam.
Po chwili znalazłyśmy się w tajemniczym i dość obskurnym budynku, za halą w której miał odbyć się koncert. Szłyśmy jakimś ciemnym i bardzo mrocznym korytarzem... Gdy doszłyśmy do końca, zobaczyłyśmy światło...
-A zawsze mówią, żeby nie iść w stronę światła – skwitowała Misterka.
-Mylą się – odpowiedziała kobieta, która najwidoczniej czekała na nas.- Nazywam się Sekunda, ale mówcie mi „Sek”. Będę dzisiaj waszym tłumaczem, przewodnikiem, a zarazem matką i ojcem w rozmowie z Tokio Hotel. Cieszycie się?
-Yyy a musi być pani moim ojcem? – spytałam – Bo, bo on jest głupi!
-Niekoniecznie. To będę wujkiem. Pasuje?
-Jak najbardziej – odpowiedziała za mnie Jula.
-Okej. No to zapraszam. Chłopcy już na was czekają – wskazała na drzwi, na których widniał numer 69.

O jaaaa...Ale fajne...xDDDD Dzieje się, dzieje...kapitan pałeczka <hahaha> xDDDDD Normalnie SIKAM! Ale dodaj następną część, nie wolno urywać w takich momentach xD

Boże ja sikam XD Ta część była najśmieszniejsza ze wszystkich jak narazie XD. BUHAHAHAHA SIIIKKKAAAM XDDDD.

świetne!
Ja chcę wiecej takich niespodzianek!!
Wiedziałam ze nie możesz ominąć liczby 69 Evil or Very Mad

Ty zboczeńcu jeden!

Landryynaa!
Haha. Świetne. Misterka to dwunastoletni chłopiec. Haha.
To jest cudne!
Nie wiem, czemu wszyscy mają niemoralne skojarzenia z liczbą 69. Liczba jak każda inna XD. Doobra, przyznam się, że ja też pomyślałam o tym co Wy XD.
Ja chcę nową część. Ta ostatnia była super!
A! i powinny być dużooo dłuższe.
To tyle.

Czemu najgłupsze sytuacje muszą być ze mną? I dlaczego jestem dwunastoletnim chłopcem?! Przecież ja mieć dłuuuuugie włosy! <foch>
Fajne to. ^^ Jak zwykle mam zapłon i się ostatnia dowiaduję, że opo piszesz. No. Napisz nową część, bom ciekawa, co dalej.
Muaa. :*

Dedykuję Akemi, gdyż ostatnio pisze całkiem inne opowiadanie xD, Hioshi, bo to fajna laska xD i Julci bo słońce ma do mnie przyjechać ^^.

9 1/2

Drzwi otworzyły się z rozmachem, a naszym oczom ukazały się 4,a właściwie 5 małych, kolorowych kukieł-ołówków. Były one niemalże identyczne jak chłopcy z Tokio Hotel.
Każda z nas od razu rozpoznała w nich swoich idoli, ale żeby byli oni kukłami?
-Eee Landryna? Czy to nie twoje kukły? – Mist wybuchnęła gromkim śmiechem.
-Też mi się tak wydaje hahahahah – żadna z nas nie mogła się powstrzymać.
To były te same kukły, które przecież jeszcze kilka dni temu leżały i mnie w domu. Bill tak samo miał fioletowe włosy, Gustav był strasznie niski i miał nos jak czarownica, Tom miał pomarańczowy tułów, a Georg głupawo się uśmiechał. Po prostu istne ołówki. Tyle że większe. O wiele większe. Patrzyłyśmy tak na nich w osłupieniu, bo w ogóle się nie ruszali. Po chwili Sek się odezwała:
- Hahahahah każdy się na to nabiera. To nie prawdziwe TH. To ich ulubione maskotki. Bardzo przypominają ich samych, więc czasem tak sobie żartują z fanów.
- Żartują? OMG. Przecież takie kukły to ja mam w domu. To wcale nie był żart. One są straszne i nieobliczalne.
-Genau. Kiedyś jak spałam u Landryny to takie śmianie było z kukieł. Jak kładłyśmy się spać kukły były w kubku takim żółtym, a jak rano wstałyśmy leżały porozwalane na biurku... I co? Same się przemieszczają...
-No tak. Patrzysz na biurku – kukły. Otwierasz szafkę – kukły. Patrzysz przez okno – kuły. Otwierasz lodówkę, a tam co? KUKŁY – śmiała się Sharon z Julą.
-Pff. To nie jest śmieszne. Wtedy na serio się wystraszyłyśmy – powiedziałam.
-No tak. A na dodatek ten telefon. Anka mi go dała, bo mój się rozwalił. Nie było w nim karty, więc nie używałam go. A w nocy sam się włączył. Po prostu jakiś dźwięk. Czaicie? MASAKRA.
-Okej dziewczyny. Usiądźcie sobie. Dostałam znak, że chłopcy zaraz przyjdą – powiedziała Sek.
Po chwili przebywania z kukłami, trochę się uspokoiłyśmy, ale i tak ciągle miałam wrażenie że one się na nas gapią. (No bo sorry... Idę sobie na backstage z TH i zamiast Tokio Hotel kogo widzę? Kukły – ołówki które jeszcze niedawno były u mnie na biurku)...

Bardzo fajne...kukły xD Ale stanowczo za krótkie ^^ i dziękuje za dedykejszyn xD

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! Tylko nie kukły! <boi się>
Gdzie nie spojrzysz tam kukły. Cholera. Znów nas prześladująąąąą. Ooo fak.
I jeszcze mój telefon, który dzwonił bez karty... Neinn, koszmar wracaaa!

Fajne to, ale za krótkieeee.

Dlatego krótkie, bo 9 i 1/2 Very Happy

.

Dobra, nie rozumiem o co chodzi z tymi kukłami.

Jak to nie rozumiesz? o.O

Gracyja, Ty nie być wtajemniczoną osobą! xD

Nawet nie oto chodzi. Nie pisałam tego dla wtajemniczonych, tylko poprostu. Miałam wrażenie, że Akemi pomimo iż nie jest też wtajemniczona, to mam wrażenie zrozumiała Very Happy

.

EDIT:
Chyba się jednak myliłam. O ile to wam coś ułatwi - fota kukieł hier [link widoczny dla zalogowanych] ^^.
Od lewej Gustav, Georg, Bill and Tom.